In april 2017 liep ik mijn tweede marathon in Rotterdam. Ik kreeg daarna in toenemende mate last van mijn rechter bil. In april 2018 heb ik de marathon van Zeeuws-Vlaanderen gelopen maar had al een afspraak bij een sportfysiotherapeut ingepland om toch maar eens iets aan de pijn in mijn bil te gaan doen. Ik werd door de therapeut naar de huisarts gestuurd, die mij weer doorverwees naar een orthopeed.
Er werden röntgenfoto’s en een MRI gemaakt maar daar kwam eigenlijk niets uit wat de klachten kon veroorzaken. De orthopeed stuurde mij naar de radioloog in het ziekenhuis die mij een (corticosteroïden) injectie zou geven om te kunnen vaststellen waar de klachten vandaan kwamen.Hij stelde vast dat er op de peesaanhechting van de hamstrings verkalkingen te zien waren en heeft de injectie uitgevoerd. Ik mocht 4 weken niet hardlopen om de meeste kans op herstel te hebben. Rust!!
In de sportschool ging ik wel werken aan mijn conditie en kracht. Na 4 weken begon ik weer rustig aan te lopen. Dat ging echt heel goed. Helaas kwam de pijn weer terug. Ik kon niet meer zitten of hardlopen zonder pijn.
Omdat ik niet zo dol ben op injecties met corticosteroïden ging ik mij oriënteren op andere mogelijkheden om van de pijn af te komen. Het bestaan van EPTE kwam mij ter ore. Zo kwam ik terecht bij fysiotherapie Verzijden. In oktober 2019 stelde Nikkie vast dat er een probleem was met de peesaanhechting van de hamstrings in mijn linkerbeen en begon met EPTE. Na twee sessies werd de pijn echter niet minder en besloten wij over te gaan op Shockwave en tegelijkertijd begon ik bij Tombra met peesrevalidatie. Na een periode van 14 weken waarin ik keihard gewerkt heb zijn de klachten nu nagenoeg verdwenen.
Het hardlopen heb ik langzaam opgebouwd met het loopschema dat ik van Tombra kreeg. Nu (februari 2020) heb ik afgelopen zaterdag weer lekker in het bos 9 km hardgelopen zonder pijn tijdens of na het hardlopen. In de sportschool zet ik de training van de hamstrings zelf voort. Tombra en Nikkie: BEDANKT!
