Blessure tijdens een basketbal wedstrijd
In februari 2019, ik was toen 17, heb ik tijdens een basketbalwedstrijd een blessure opgelopen aan mijn voet. Ik kwam op de grond neer na een sprong, hoorde ‘krak’ en wist meteen dat het niet goed zat.
Op de röntgenfoto in het ziekenhuis was niets te zien en werd ik naar huis werd gestuurd.
De pijn ging echter niet weg en trok ik opnieuw aan de bel.
Scans
Vanaf dat moment begon ik aan een twee jaar durend lang traject van röntgenfoto’s, MRI’s, CT-scans, mijn voet in het gips tot aan m’n knie en pijnlijke injecties om erachter te komen wat er precies was, maar niets hielp.
Dit maakte de situatie erg uitzichtloos, waar ook nog bij kwam kijken dat ik op den duur niet meer gelooft werd door mijn behandelend arts.
Als er niets te zien was op de scans ‘kon ik niet zoveel pijn hebben’ namelijk. Ondertussen had ik een half jaar studievertraging opgelopen en kon ik max 10 minuten lopen.
In 2021 ben ik veranderd van arts/instantie en binnen een maand lag ik op de operatietafel. Tijdens de operatie zei de chirurg “ik snap nu dat je echt zoveel pijn had als je zei” en toen wist ik zeker dat ik eindelijk in goede handen was en dat ik kon beginnen aan mijn herstel.
Revalidatie
Één week na de operatie ben ik begonnen met mijn revalidatietraject bij FMC Verzijden. Toen ik binnenkwam in mijn rolstoel werd ik vriendelijk ontvangen door Jimmy en hebben we besproken wat mijn situatie was maar ook wat mijn doelen waren.
Kunnen sporten zat er wat mij betreft niet meer in maar ik wilde toewerken naar een ‘normaal’ functioneren en bijvoorbeeld weer boodschappen kunnen doen.
Trainen
Vanaf dat moment zijn we twee keer per week gaan trainen. Dit begon met massages, en breidde zich uit naar balans en krachtoefeningen.
Op een gegeven moment zijn we zelfs meer gaan sporten, ik ben op de loopband en thuis gaan hardlopen. Enige tijd later kon ik zelfs weer naar de sportschool, iets wat ik twee jaar geleden niet had durven dromen.
Fysiek en mentaal
Natuurlijk ging dit niet zonder slag of stoot, ik heb meerdere keren huilend in de oefenzaal gestaan van frustratie en confrontatie omdat ik als 20 jarige niet op één been kon staan of omdat ik bang was om te springen, maar ook dan werd ik serieus genomen en werd er doorgevraagd naar wat er met mij gebeurde.
Ik kan het ontzettend waarderen dat er niet alleen aandacht werd besteed aan hoe het fysiek met mij ging maar ook mentaal, dit is iets wat niet eerder was gebeurd sinds mijn blessure.
Na een jaar intensief oefenen en trainen met Jimmy was mijn revalidatie traject klaar.
De dag van mijn laatste behandeling heb ik de hele dag gehuild van geluk omdat het zo onwerkelijk voelde dat ik een punt kon zetten achter de afgelopen jaren.
Nu, dik drie jaar na mijn blessure, ben ik bijna 21 en kan ik weer ‘normaal’ functioneren voor iemand van mijn leeftijd. Ik loop 24 uur per week in het ziekenhuis rond, kan weer sporten én leuke dingen doen met vrienden.
